Masoński sierociniec w Sztokholmie.
W sztokholmskiej dzielnicy Blackeberg niedaleko pałacu Ljunglöfska – tutaj o pałacu znajduje się bardzo ciekawy obiekt, który kiedyś należał do…masonerii.
Wolnomularstwo pojawiło się w Szwecji pod koniec XVIII wieku. W Szwecji znalazło dobre podłoże (kościół luterański nie widział niczego złego w tym tajnym bractwie). Zajęli się m.in. utworzeniem domów dziecka. Takie domy powstały cztery: w Sztokholmie, Karlskronie, Kristianstad i w Göteborg. Do sierocińców trafiały dzieci, które straciły rodziców oraz dzieci z pozamałżeńskich związków. W sierocińcach duży nacisk kładziono na wykształcenie zawodowe dzieci.
W Sztokholmie masoński sierociniec powstał w 1753 roku w dawnej dzielnicy Brunkhalsen. Sto lat później przeniósł się na Kungsholmen. W latach 20 tych XX wieku zakon kupił ziemię w Blackeberg i zlecił wybudowanie budynków dla sierocińca. Projekt budynków wykonał nie byle kto, bo Hakon Ahlberg, założyciel i pierwszy prezes szwedzkiego SAR. Ahlberg zaprojektował dziesięć budynków. W skład wchodziły przybudówki z oddziałami mieszkalnymi dla dzieci, dyrektora i jego asystenta.
Budynek w którym znajdował się basen i cztery mniejsze sale z łaźniami i saunami. Budynek od 1988 roku jest nieużytkowany.
Jadalnia w kształcie rotundy, która miała sprawić wrażenie domowego otoczenia (stoły dla dzieci ustawiono przy oknach). W podziemiach rotundy znajdowała się pralnia. W skrzydle kuchennym oprócz kuchni były pomieszczenia dla pracowników kuchennych i kotłownia.
W domu z zegarem mieściła się sala kościelna (w środkowej części), która mogła pomieścić 300 osób oraz pięć sal szkolnych.
W 1930 roku budynki były gotowe na przyjęcie pierwszych wychowanków. 17 grudnia 1930 roku w obecności króla szwedzkiego nastąpiła inauguracja domu dla dzieci. Sierociniec w nowym budynku działał tylko dziesięć lat. W 1946 roku obiekt został sprzedany miastu Sztokholm, a sierociniec przekształcił się w fundację, która nadal zajmowała się edukacją dzieci. Od 2012 roku część budynków przekształcona jest na mieszkania prywatne. Część budynków należy do organizacji Västerort.
Źródło:
https://stadsarkivet.stockholm/berattelser-ur-arkiven/arkivartiklar/f-g/frimurarbarnhuset-i-stockholm/
