Stocznia na Beckholmen w Sztokholmie.
Beckholmen to niewielka wyspa położona w zatoce Saltsjön zaraz przy sztokholmskim Djurgården. Pokusić się można o stwierdzenie, że leży prawie w centrum Sztokholmu. Wyspa jest częścią narodowego parku miejskiego. Obecnie znajduje się tu jedyna w Sztokholmie czynna stocznia, w której co roku naprawia się od 50 do 100 statków.
W 1633 roku Albrecht Schmidt na wyspie założył wytwórnię smoły. Jak wiadomo smoła to łatwopalna substancja, więc pobliska wyspa była wręcz idealnym miejscem do wytwarzania i składowania tego bardzo potrzebnego w szkutnictwie produktu ( i nie tylko w szkutnictwie). Do 1637 roku wyspa nazywała się Biskopholmen (na mapie z tego roku widnieje taka nazwa), później zaczęto ją nazywać Beckholmen (beck=smoła).
W połowie XIX wieku spadło zapotrzebowanie na smołę, a za to wzrosło na stocznie remontowe. Na Beckholmen postanowiono więc wybudować stocznię remontową. W tym celu wysadzono z jednej strony skały, tworząc w ten sposób dwa doki.
Wschodni dok jest długi na 102 m, szeroki na 16 m i głęboki na 4,5 m. Obecnie zawiaduje nim Sztokholmska Stocznia Remontowa.
Zachodni dok jest długi na 99 m, szeroki na 11 m i głęboki na 3,7 m. Jest pod zarządem Szwedzkiego Związku Żaglowców.
Wybudowano również drewniany most, który połączył wysepkę z Djurgården. Ten obecny jest z roku 1992.
W 1923 roku wysadzono kolejny dok, który nazwano imieniem króla Gustawa V. Dok ma około 200 m długości i 24 m szerokości. Obecnie zawiaduje nim Sztokholmska Stocznia Remontowa.
Z tego doku korzystała marynarka wojenna, która pozostawała na wyspie do roku 1969 kiedy to przeniosła się na wyspę Muskö – tutaj o tym pisałam.
W 1997 roku zostało założone Stowarzyszenie Beckholmen, którego inicjatorką została mieszkająca na wyspie Anna Michałowska. Stowarzyszenie ma na celu zachowanie morskiego (związanego z morzem i przemysłem stoczniowym) charakteru wyspy.
W latach 2011 – 2012 odkażono glebę wyspy. Lata użytkowania wyspy jako „smolarni” i terenu stoczni sprawiły, że warstwy gleby zawierały około 435 ton ołowiu, 4,5 tony arsenu i 2,4 tony rtęci.
Wokół wyspy (część terenu jest odgrodzona) wiedzie ścieżka turystyczna.
Na wyspie oprócz doków zobaczyć można również zabytkowe budynki.
Najstarszym budynkiem jest dom głównego inspektora. Został zbudowany w 1690 roku.
Tuż obok stoi budynek, w którym znajdowały się mieszkania pracowników stoczni. Dom został zbudowany w latach 1892 – 1893.
Następny w kolejce jest budynek, w którym było biuro celnika.
Najbardziej okazałym budynkiem jest duża willa z roku 1871 zbudowana w stylu neoklasycystycznym, w której mieszkała najważniejsza osoba na wyspie, czyli mistrz doków.
Niestety z racji tego, że stocznia jest wciąż czynna, kilka budynków jest niedostępnych dla zwiedzających wyspę.
